Rozdział 29

- Co? – zapytałam z sarkastycznym wyrazem twarzy.
- Usiądź… - poprosił próbując mnie opanować.
- Przestań pieprzyć Louis! Nie mam gdzie się wyprowadzić? Możesz mi powiedzieć do jasnej cholery o co tobie łazi? – lamentowałam zdenerwowana.
- Julia… - westchnął ciężko. – Twoi i Lisy rodzice są lekarzami… Bardzo dobrymi i znanymi… Mieli tego dość… Stwierdzili, że chcą pomagać tym naprawdę potrzebującym… Oni wyjechali… Do Iraku…
- Słucham? – wybuchnęłam śmiechem, ale jego mina nie wskazywała na żarty. – Lou, Louis…
- Wynajęli dom. – kontynuował. – Nie zapowiada się na to, żeby chcieli wrócić…
- Nie wierze… Nie wierze… - powtarzałam z niedowierzaniem. – Wyjechali?! A co ze mną?! Gdzie ja mam mieszkać?! Z czego mam żyć?! Miałam wybrane studia w Paryżu, miałam wszystko…
Schowałam twarz w dłoniach i wybuchnęłam płaczem.
- Julia… - zaczął pocieszać. – Będziesz mieszkać z nami… A pieniądze będą ci przesyłać…
- Przesyłać?! – wrzasnęłam. – A na co mi ich pieniądze?! Ja chce prawdziwych rodziców! Zawsze byli, są i będą tchórzami. Jak zwykle mnie zostawiają wtedy kiedy potrzebuję ich najbardziej…
Łzy spływały mi po policzkach. Zostawiłam walizki i pobiegłam na górę…
*Louis*
- Jutro wracamy. – oznajmiłem siadając na kanapie.
- Jak to? – zdziwił się Zayn.
- Niall jak to Niall wygadał się Lisie co się tutaj dzieje i jak nie przylecimy jutro to oni zrobią to za nas i przylecą do nas, bo dziewczyna wariuje… A na dodatek wie też o tym czego dowiedziała się przed chwilą Julia.
-  O szlag… - westchnął z goryczą Liam. – Dobra, ja zadzwonię do managera i ustalę co i jak…
- Okej, ja pójdę spróbować z nią pogadać… – odparłem wstając z sofy i ruszając na górę.
*Zayn*
I w taki sposób zostaliśmy we dwóch. Chciałem z nim pogadać, to fakt, ale teraz nie miałem na to najmniejszej ochoty…
- Poczekaj. – rzucił gdy zauważył, że wstaję z kanapy.
- Co chcesz? – zapytałem odwracając się.
- Porozmawiać.
- Nie mam na to ochoty. – odparłem wchodząc na schody.
- Przestań do jasnej cholery!
- Ja mam przestać?! Ja?! Kurwa, człowieku! Obiecałeś, zarzekałeś się, że z tamtą już skończone, nic nie ma! Jak mogłeś to zrobić! Dobrze wiesz, że kochałem ją mocniej od ciebie! A zresztą nie wiem czy ty cokolwiek do niej czułeś… Mniejsza…
- Zayn! Daj mi to wytłumaczyć!
- Co? Co wytłumaczyć? Nie ma czego… Jesteś zwykłym skurwielem, o.
Uśmiechnąłem się litośnie i ruszyłem na górę.
- Zayn… Błagam cię… Nie mów… Nie mów mi, że ty o wszystkim wiedziałeś! – jąkał się Li, który chyba a raczej na pewno wszystko słyszał…
- Ciszej! Liam… - uciszyłem go i zacząłem opowiadać wszystko od początku…
*Julia*
- Okej, zakończmy tą bezsensowną rozmowę. Przepraszam Louis, chcę do nich zadzwonić.
- Jasne. – odparł dajać mi buziaka w policzek i wyszedł.
Wzięłam iPhone’a do ręki i obracałam go kilka minut zastanawiając się nad tym co mam im powiedzieć i czy w ogóle do nich zadzwonić.
Kontakty -> T -> Tata… I znów chwila rozmyślań…
„Dzwoni…”.
- Cześć córciu! – powitał mnie dziwnie pozytywny głos ojca.
- Nie jestem waszą córką. – odparłam szorstko a jego głos zamilkł. – Powiem krótko: zostaję w Londynie, nie wracam do Paryża, bo tak chyba chcieliście, nie mam zamiaru więcej się z wami kontaktować, zmieniam numer telefonu i wszystko co macie, a co do kasy to nie zamierzam biedować, więc czekam na jakieś kilka dobrych tysięcy dolców miesięcznie. To chyba na tyle, do widzenia. – mówiłam jednym tchem próbując powstrzymać łzy.
„Zakończ rozmowę” i pocisnęłam telefonem w głąb pokoju.
*Louis*
- Moni! Wstawaj! Do której ty zamierzasz spać? Ja chcę się przebrać i wykąpać! Wpuść mnie do cholery! – mamrotałem stercząc pod drzwiami naszego pokoju.
- O czym ty bredzisz? Nie śpię od dawna. Pakowałam się. – odparła uchylając mi drzwi.
- Jutro wyjeżdżamy…
- Wiem. Ja wracam do Polski.
- Jak to? – zdziwiłem się. – Przecież miałaś zostać w UK…
- Miałam. Louis, nie widzisz, że coś się zmieniło?
- Przepraszam… Po prostu to wszystko mnie wykańcza…
*Julia*
Odkręciłam butelkę wody i…
- Mogę?
zachłysnęłam się a przy okazji cała oblałam.
- Jezu jak mnie przestraszyłeś… Wchodź Zayn. – odparłam kiwając zapraszająco głową.
- Przepraszam. – odparł uśmiechając się.
- Nie no, luz. Tylko muszę się przebrać… Fuck, walizki…
- Poczekaj, przyniosę.
- Dzięki.
Podreptał po moje torby a ja ściągnęłam mokre ciuchy.
Chwilę potem był z powrotem.
- Masz może ochotę na spacer…? – zapytał dość nieśmiało przywidując moją odpowiedź.
- Mam. – odparłam lekko unosząc kąciki ust, choć tak naprawdę to chyba nie miałam na niego najmniejszej ochoty…  - Tylko daj mi 5 minut.
- Okej, będę czekać na dole.
Trudno mi było cokolwiek wygrzebać z walizek, ale jakoś dałam radę komponując to <klik>.
________________________

Marny, marny, marnyyyy XDD
Pisałam go za jednym razem i jakoś dziwnie wyszedł, ale mniejsza xdd
+ dziękuję za 30 komentarzy.
+ jeśli komentujecie to wyrażacie opinie a nie piszecie, że czekacie na nowy rozdział, bo komentarze typu "nie mogę się doczekać następnego" będą usuwane.
+ 30 komentarzy - nowy rozdział.
Pozdrawiam xx